Od projektu po realizację
Przywracamy blask historycznej dzielnicy Poznania
Kamienica przy ulicy Łaziennej 1A powstała w połowie XIX w. i stanowi integralny element zespołu urbanistyczno-architektonicznego centrum miasta, wpisanego do rejestru zabytków, dlatego wszystkie prace wymagają uzyskania pozwolenia konserwatorskiego. Ponadto nieruchomość znajduje się na obszarze pomnika historii „Poznań – historyczny zespół miasta”. Podejmując się rewitalizacji kamienicy nie tylko dbamy o aspekt wizualny, ale również wzmacniamy elementy konstrukcyjne i ocieplamy budynek. Rewitalizacja to ekologia! Zamiast stawiać nowy budynek wykorzystujemy historyczną bazę zmniejszając ilość zużytych materiałów i w pełni wykorzystując możliwości jakie daje recykling materiałów.
Na czym będzie polegała rewitalizacja?
Gruntowna rewitalizacja wymaga dobrego planu, pomysłu i zaangażowania wielu osób - projektantów, konserwatorów, konstruktorów oraz rzemieślników. Dzięki temu projekt jest pełny i będzie zachwycał oczy przez wiele lat.
Oczyszczenie i konserwacja ceglanych partii cokołu elewacji
Naprawa i wzmocnienie konstrukcji budynku, wymiana części stropów
Wymiana nadproży okiennych i drzwiowych
Termomodernizacja ścian szczytowych oraz podwórzowych
Wymiana opierzeń, rynien i rur spustowych
Wymiana wszystkich instalacji w budynku, wraz z budową nowych przyłączy
Naprawa naświetli okien kondygnacji przyziemia
Wymiana całego dachu budynku, pokrycie osobną blachą w karo
Wyposażenie budynku w centralne ogrzewanie, światłowody, wideodomofon
Wymiana stolarki okiennej na nowoczesną drewnianą, odwzorowującą oryginalne bogate zdobienia
Wykonanie tynków renowacyjnych i rekonstrukcja bogatych zdobień elewacji frontowej
Montaż nowej stolarki drzwiowej w stylistyce nawiązującej do oryginalnych wzorów z XIX w.
Architektura
Obecny plan, na którym powstała kamienica jest wynikiem dwóch faz budowlanych
W fazie pierwszej kamienica posiadała układ na planie litery L. Drugą oficynę dobudowano później uzyskując kształt litery U. Główna klatka schodowa w korpusie usytuowana została obok bramy przejazdowej, natomiast klatki schodowe obsługujące oficyny umieszczono na styku z korpusem. Z analizy rozplanowania mieszkań daje się zauważyć, iż w lokalach położonych w korpusie występowały tzw. pokoje stołowe. Pokoje te były usytuowane w pobliżu ściętych narożników (na styku z oficyną) i można je zaliczyć do tzw. pokojów berlińskich.
Kompozycja i struktura fasady
Fasada kamienicy została zakomponowana z wykorzystaniem reguł twórczo interpretowanej architektury klasycznej
Przede wszystkim układ kompozycyjny elewacji oparto na tzw. zasadzie trzech, zaczerpniętej z architektury klasycznej. Trzy strefy to: podstawa (cokół) , korpus i zwieńczenia. Strefy są zróżnicowane również przez dekoracje, które cechują się jasnymi i prostymi formami geometrycznymi.
Jak wiele XIX-wiecznych kamienic budynek prezentuje schematy popularne i rozpowszechnione w tamtym stuleciu, kiedy to fasady miały sprawiać estetyczną przyjemność oraz komunikować się przez dekoracje rzeźbiarskie i architektoniczne z przechodniami.
Stolarka
Nie mniejszą rolę od detalu architektonicznego odgrywa w kompozycji fasady stolarka okienna i drzwiowa
Okna dwupoziomowe , czteropodziałowe z wydatnym i profilowanym ślemieniem oraz listwami przymykowymi zwieńczonymi fantazyjnymi kapitelami i bazami stanowią znaczący element kompozycji pionowej fasady.
Wszystko to nadaje elewacji cechy wyjątkowej harmonii i rytmiczności oraz równowagi tak charakterystycznej w architekturze klasycystycznej względnie neorenesansowej tutaj twórczo interpretowanej.
Rekonstrukcja oryginalnej polichromii
Zachowujemy dzieło XIX-wiecznych artystów
Bardzo charakterystycznym elementem Kamienicy nad Wartą jest polichromia na suficie sieni.
Pieczołowicie odnawiana i zabezpieczana dla przyszłych pokoleń przez wybitnych specjalistów.
